Ölü/m
kefensiz ölüler giyiyor hayat
kupkuru bir yaprak olunca zaman
mezar taşlarında soğuk isimler
kızaran güllere bakar maziden
ölüm
bırakıp yemeğe koştuğum oyun
çekiyor boşluğa ayaklarımı
kaçmak nafile
çivileri sökülüyor tahtanın
gıcırdayan ürpertidir soluğum
kesilmiş
parçalanmış
kan kokuyor beyazım
toprağıma meltemini üflüyor çocuk
ruhum sımsıcak
omzumu terazide unuttum
koştum kavuran çöllerine günahın
liva'sız başımda kırgın ayet sesleri
pişmanım
Mehmet Şamil Baş
